تقویم با قابلیت مشخص کردن شماره هفته
تقویم سیستمی برای محاسبه فواصل زمانی به اندازه کافی بزرگ است که بر اساس تناوب حرکت اجرام سماوی است. تقویم های شمسی بر اساس حرکت خورشید، تقویم های قمری بر اساس حرکت ماه، تقویم های قمری بر اساس حرکت ماه و خورشید به طور همزمان هستند.
یکی از واحدهای مهم هر تقویم، هفته است. یک هفته یک دوره زمانی هفت روزه است. برای فردی که به طور موثر فعالیت های کاری خود را برنامه ریزی می کند، یک هفته به عنوان واحد زمان از اهمیت بالایی برخوردار است.
تاریخچه تقویم
اصطلاح تقویم از روم باستان به ما رسیده و از تقویم لاتین - کتاب بدهی ترجمه شده است. تاریخ می گوید که رومی ها مرسوم بودند که در روزهای اول ماه، در روزهای به اصطلاح تقویم، بدهی ها را بازپرداخت می کردند و سود آن را می پرداختند.
با این حال، اولین آنالوگ تقویم ها مدت ها قبل از تأسیس امپراتوری روم ظاهر شد.
در مجاورت شهر نبتا پلایا، که در حدود 800 کیلومتری قاهره قرار دارد، شاید اولین دایره تقویم سالانه در تاریخ بشریت کشف شد. این قبایل نیمه عشایری دامدارانی که در آن روزها در قلمرو مصر مدرن ساکن بودند ایجاد شد. با کمک این دایره که نقطه شروع آن ظهور ستاره سیریوس در آسمان بود، ساکنان قبیله شروع فصل بارانی را دنبال کردند. بارش شدید بیابان داغ را به یک واحه واقعی با علفزارهای ایده آل برای چرا تبدیل کرد.
تقریباً در همان دوره از تاریخ، مشابهی از تقویم در میان قبایلی که در سرزمین‌های آلمان کنونی ساکن بودند ظاهر شد. در تاریخ، به عنوان دایره گوسک حفظ شده است که نقطه شروع آن روز انقلاب زمستانی بود.
اشاره‌های زیر به مکانیسم‌های محاسبه زمان به مصر باستان اشاره دارد. در اینجا، سال تقویم فاصله زمانی بین دو طلوع مارپیچی مجاور ستاره سیریوس بود. مصریان برای تعیین لحظه های طغیان رودخانه نیل به تقویمی نیاز داشتند که سال به سال تکرار می شد. یک پدیده طبیعی می تواند تمام محصولات ساکنان مصر باستان را از بین ببرد. اما کشاورزان که از قبل می دانستند چه زمانی این اتفاق می افتد، محصولات خود را از قبل برداشت کردند و برای کشت خاک آماده شدند که پس از پایان سیل، خاک حاصلخیزتر و قابل کشت تر شد.
قابل توجه است که تقویم‌های باستانی سازماندهی مشخصی نداشتند و در فرهنگ‌های مختلف ساختاری بدیع داشتند. بنابراین، برای مثال، سلت ها هفته را به 9 روز تقسیم کردند، در میان مصری ها 10 روز بود، و آلمانی های باستان هفته های طولانی زندگی می کردند که شامل 14 روز می شد.
هفته های متشکل از 7 روز برای اولین بار در شرق باستان ظاهر شدند. هر روز از هفته نام یک جرم آسمانی داده شد: دوشنبه - ماه، سه شنبه - مریخ، چهارشنبه - عطارد، پنجشنبه - مشتری، جمعه - زهره، شنبه - زحل، یکشنبه - خورشید.
هفته هفت روزه نیز با متون مقدس کتاب مقدس مطابقت دارد که بر اساس آن خداوند به مدت شش روز کامل درگیر خلقت جهان بود و در روز هفتم سرانجام تصمیم گرفت استراحت کند.
مفهوم نهایی هفته هفت روزه توسط رومیان ایجاد شد. همه چیز از آنجا شروع شد که منجم سوسیگنس اسکندریه، به دستور سزار، تقویم ژولیانی را که دارای 12 ماه و 365 روز بود، ایجاد کرد. علاوه بر این، رومی ها این تقویم را در سراسر امپراتوری، از مصر داغ گرفته تا جنگل های بی پایان آلمان، گسترش دادند.
تقویم جولیان تا قرن پانزدهم ادامه داشت و پس از آن پاپ گریگوری سیزدهم آن را با میلادی جایگزین کرد. عملاً تفاوتی با نسخه قبلی خود نداشت، اما دقیق تر و به زمان صحیح تغییر فصل نزدیکتر بود. امروزه اکثر کشورهای جهان از تقویم میلادی استفاده می کنند.
نیاز به معرفی تقویم‌ها و مشابه‌های آن در میان مردمان دوران باستان و حرکت تدریجی همه تمدن‌ها به سوی یک تقویم سازمان‌یافته واحد، گواه رابطه خاص مردم با زمان است. تقویم نه تنها یک ابزار عالی برای سازماندهی است، بلکه یک ابزار ضروری برای ثبت تاریخ ها و رویدادهای مهم در تاریخ است که به شما امکان می دهد اطلاعات قابل اعتمادی را به نسل های آینده مردم منتقل کنید.
